Aktualności

Komunikat DSOZ

W związku z wątpliwościami wynikającymi z konieczności stosowania zasad i trybu wystawiania recept uprawniających do nabywania refundowanych leków stosowanych w chorobach przewlekłych należy stwierdzić, że na mocy przepisów p.4 i 5 załącznika nr 8 do umowy o udzielanie świadczeń zdrowotnych w podstawowej opiece zdrowotnej lekarz ubezpieczenia zdrowotnego leczący świadczeniobiorcę w poradni specjalistycznej i szpitalu zobowiązany jest, do pisemnego informowania lekarza POZ, do którego zadeklarowany jest świadczeniobiorca o rozpoznaniu, sposobie leczenia, rokowaniu, ordynowanych lekach, w tym czasokresu ich stosowania i dawkowania oraz wyznaczonych wizytach kontrolnych. Ponadto lekarz POZ może ordynować leki dla świadczeniobiorcy w sytuacji wynikającej z konieczności stałego przyjmowania leków w schorzeniach przewlekłych, jeżeli w dokumentacji medycznej przez niego prowadzonej znajduje się informacja, która uzasadniania i dokumentuje zasadność podejmowania takiej czynności.

Wprowadzenie powyższych zapisów podyktowane było przypadkami niewłaściwej ordynacji lekowej, stosowanej bez uzasadnienia i udokumentowania. Należy stwierdzić, że monitorowanie przez NFZ powyższego zjawiska wskazało na wielorakie nieprawidłowości, których przyczyny leżą w:

1. Ordynowaniu leków w sytuacjach nieuzasadnionych stanem zdrowia pacjenta lub bez wiedzy pacjenta (również w celu wyłudzenia nienależnej refundacji z NFZ).
2. Ordynowaniu leków bez właściwie udokumentowanego procesu diagnostycznego mającego na celu określenie prawidłowego leczenia farmakologicznego.
3. Braku udokumentowanej wiedzy u lekarza POZ o leczeniu pacjenta w poradniach specjalistycznych, co niejednokrotnie mogłoby prowadzić do zagrożenia życia i zdrowia pacjenta podczas nieskoordynowanej ordynacji lekowej (interakcje lekowe).
4. Próbach wyłudzania przez pacjentów recept na leki refundowane wystawianych przez lekarzy POZ.

Należy podkreślić, że ordynacja lekowa stosowana przez lekarza POZ musi znajdować podstawę i odzwierciedlenie w prowadzonej przez niego dokumentacji medycznej, co jest zgodne z zasadami dobrej praktyki medycznej i może ograniczać przytoczone powyżej nieprawidłowości. Przez dobrą praktykę lekarską należy rozumieć czynności wykonywane przez lekarza w kontekście przepisów art. 41 i 45 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodzie lekarza i lekarza dentysty (Dz.U.05.226.1946 z późniejszymi zmianami), nakładającymi na lekarza obowiązek prowadzenie indywidualnej dokumentacji medycznej pacjenta, której zawartość merytoryczną określił Minister Zdrowia w rozporządzeniu z dnia 30 lipca 2001 roku (DZ.U.01.83.903) oraz dającymi mu prawo do ordynowania leków na zasadach określonych w innych przepisach prawa m.in. w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 17 maja 2007 roku w sprawie recept lekarskich (Dz.U.07.97.646 z późniejszą zmianą).

Równocześnie należy zaznaczyć, że w § 30 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 października 2005 roku w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz.U.05.197.1643) odpowiedzialnością za wystawianie recept niezgodnie z zasadami refundacji (w sposób nieuzasadniony lub osobom nieuprawnionym) obciążony jest świadczeniodawca (zakład opieki zdrowotnej zatrudniający lekarza ordynującego leki lub sam lekarz, jeżeli prowadzi indywidualną praktykę lekarską). Wskazywane uzasadnienie i udokumentowanie uprawnień pacjenta do korzystania z refundacji lekowej na podstawie przepisów prawa (m.in. rodzaju choroby przewlekłej) muszą znajdować odzwierciedlenie w zapisach prowadzonej przez lekarza dokumentacji medycznej.

W sytuacjach pacjentów chorych przewlekle ordynowanie przez lekarza POZ leków związanych z tymi chorobami jest możliwe tylko wtedy, kiedy posiada on pełną informację stanowiącą podstawę do bezpiecznego ordynowania takich leków. Za taką informację należy uznać udokumentowany proces diagnozowania i leczenia (również farmakoterapii) prowadzonego przez niego samego, jak i innych lekarzy. Nie powinno się przy tym przyjmować za wiarygodną i bezpieczną, informację o stosowanej farmakoterapii przekazywaną ustnie przez pacjenta. Doświadczenia dobrej praktyki lekarskiej, która powinna być oparta na właściwej komunikacji i wymianie informacji pomiędzy lekarzami, którzy uczestniczą w procesie leczenia wskazują, że na poprawę standardów jakości opieki medycznej i bezpieczeństwa zdrowotnego pacjenta.

Nie należy również zapominać, że Narodowy Fundusz Zdrowia zobowiązany jest do wydatkowania środków publicznych, między innymi przeznaczonych na refundację leków z przestrzeganiem zasad obowiązujących przepisów prawa i racjonalności postępowania.