Dla Świadczeniodawcy

Leczenie planowane za granicą – prosto i przystępnie

Aby Pacjent mógł leczyć się poza granicami Polski i uzyskać finansowanie tego leczenia z NFZ, to musi uzyskać zgodę Prezesa NFZ. Zgoda na takie leczenie jest wydawana w formie decyzji administracyjnej – przed rozpoczęciem leczenia.

Obowiązują dwa wzory wniosków – różni je powód, dla którego Pacjent udaje się na leczenie za granicę:

jest zapisany na listę oczekujących na wykonanie określonego świadczenia w Polsce, ale leczenie nie może zostać przeprowadzone w terminie niezbędnym (czas oczekiwania jest zbyt długi w stosunku do aktualnego stanu zdrowia),
leczenie, które jest dla Pacjenta niezbędne, nie może zostać przeprowadzone w placówkach na terenie Polski.

W zależności od sytuacji Pacjenta, składa on stosowny wniosek do Narodowego Funduszu Zdrowia. Następnie NFZ przeprowadzi postępowanie wyjaśniające i jeśli potwierdzone zostaną przesłanki wskazane w przepisach prawa, Pacjent otrzymuje potwierdzenie sfinansowania przez Fundusz leczenia za granicą.

Uwaga! NFZ nie ma możliwości finansowania poza granicami Polski leczenia w ramach badań klinicznych, leczenia eksperymentalnego oraz leczenia, które nie należy do świadczeń gwarantowanych w Polsce.

SZCZEGÓŁOWE INFORMACJE DLA PACJENTÓW I WZORY DOKUMENTÓW

Webinar NFZ: Leczenie planowane za granicą - szkolenie dla świadczeniodawców

Szkolenie z dnia 16 grudnia 2022 roku

Pliki do pobrania

Podstawy prawne

Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1285, z późn.zm), zwana „ustawą o świadczeniach"
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 27 maja 2022 r. w sprawie wydawania zgody na uzyskanie świadczeń opieki zdrowotnej poza granicami kraju oraz pokrycie kosztów transportu (Dz. U. z 2022 r. poz. 1209), zwane „rozporządzeniem w sprawie wydawania zgody"
Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 3 września 2020 r. w sprawie wykazu świadczeń opieki zdrowotnej wymagających uprzedniej zgody Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia (Dz. U. z 2020 r., poz. 1556), zwane „rozporządzeniem w sprawie wykazu świadczeń”
Rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie kryteriów medycznych, jakimi powinni kierować się świadczeniodawcy, umieszczając świadczeniobiorców na listach oczekujących na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej z dnia 26 września 2005 r. (Dz. U. Nr 200, poz. 1661), zwane „rozporządzeniem w sprawie kryteriów medycznych”
Rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie sposobu i kryteriów ustalania dopuszczalnego czasu oczekiwania na wybrane zakresy świadczeń opieki zdrowotnej z dnia 9 listopada 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1948), zwane „rozporządzeniem w sprawie dopuszczalnego czasu oczekiwania”
Rozporządzenia Ministra Zdrowia wydane na podstawie art. 31d ustawy o świadczeniach, określające wykazy świadczeń gwarantowanych w poszczególnych zakresach świadczeń, zwane dalej „rozporządzeniami w sprawie świadczeń gwarantowanych”
Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczące wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. Urz. UE L 284 z 30.10.2009, str. 1, z późn. zm.), rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz. U. L 166 z 30.04.2004, str. 1 z późn. zm.) oraz rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1231/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. rozszerzającego rozporządzenie (WE) nr 883/2004 i rozporządzenie (WE) nr 987/2009 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi rozporządzeniami jedynie ze względu na swoje obywatelstwo (Dz. Urz. UE L 344 z 29.12.2010, str. 1), zwane dalej „przepisami o koordynacji”
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24 z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej (Dz. Urz. UE L 88 z 4.04.2011 r., str. 45 z późn. zm.), zwana dalej „dyrektywą transgraniczną”